Gdzie Rośnie Najlepsze Noni ? |
|---|
 Terytorium Polinezji Francuskiej znajduje się w centralnej części Oceanu Spokojnego, we wschodniej części Polinezji. Od północnego-zachodu graniczy z Kiribati, od zachodu z Wyspami Cooka, a od wschodu z Pitcairn. W skład Polinezji Francuskiej wchodzi 5 archipelagów i ponad 150 wysp m.in. Markizy (1,3 tys. km2), Wyspy Towarzystwa (1,96 tys. km2) z największą wyspą Tahiti (1000 km2), Tuamotu (398 km2), Tubuai (287 km2), Gambiera (230 km2). Wszystkie wyspy są pochodzenia wulkanicznego i koralowego. Klimat zależnie od szerokości geograficznej zwrotnikowy bądź podzwrotnikowy wilgotny.    Prawdopodobnie wyspy dzisiejszej Polinezji Francuskiej zasiedlone zostały między 100 - 800 r. przez plemiona z Ameryki Południowej i Południowej Azji. Stąd wyruszyły wyprawy, które odkryły m.in. Hawaje, Nową Zelandię, Wyspy Cooka. Pierwszym Europejczykiem, który dotarł w te rejony był Ferdynand Magellan, który podczas swej pierwszej podróży dookoła świata w 1521 r. odkrył wyspy archipelagu Tuamotu. W 1843 r. Francja ogłosiła objęcie wysp Tahiti i Moorea swoim protektoratem, a w 1840 dołączyła do nich pozostałe wyspy Tuamotu, Markizy, Toubai i Wyspy Towarzystwa, tworząc Oceanię Francuską. W 1957 r. nazwę koloni zmieniono na Polinezję Francuską i zmieniono jej statut na zamorskie terytorium Francji. Wyspa składa się z dwóch części: Wielkiej Tahiti (Tahiti-Nui) i Małej Tahiti (Tahiti -Iti) połączonych wąskim przesmykiem. Odkryta 1606 przez P.F. de Queirósa, ponownie 1767 przez Brytyjczyka S. Wallisa. Od 1842 protektorat, od 1880 kolonia francuska. Dzieliła losy Polinezji Francuskiej - od 1958 terytorium zamorskiego Francji. Powierzchnia wyspy górzysta, pochodzenia wulkanicznego. Zbudowana z bazaltów. Najwyższy szczyt Orohena (2241 m n.p.m.). Tahiti otoczona jest rafami koralowymi. Naturalną roślinność stanowią wilgotne lasy tropikalne. 
|
